GERARDO MARKULETA.

Gerardo Markuleta: "Poesiak ez dauka presarik, poetak ez luke behar"

Aitziber Aranburuzabala 2015-06-03 13:53   KULTURA  DEBAGOIENA  OÑATI

Bederatzi urteren ostean seigarren poema-liburua argitaratu du Gerardo Markuleta oñatiarrak. Denbora bere lekura izeneko bilduma, azken hamar urteetan idatzitako poemen hautaketa da. Erein argitaletxearen eskutik plazaratu du Markuletak liburua. 88 orri ditu. Atzo goizean aurkeztu zuen Donostiako Udal libuurutegian; eta Jabier Muguruzarekin egin zuen arratsaldean, poema eta musika errezitaldia.

| 

Idazleak dio izenburuak garden samar azaltzen duela liburuaren asmo nagusia. "Iruditzen zait iraganak, denbora joanak, batzuetan gehiegizko pisua hartzen duela gure bizitzan, gure denbora presentean. Nik, behintzat, hala bizi izan dut: nerabezaro gatazkatsua, lehen gaztaro gorabeheratsua, traba astunegia gertatu zaizkit urte askoan. Baina ez naiz ahazteaz ari, ezta bizi izandakoa bazter batera uzteaz ere. Nire lehen ideia zen berrogeita hamar urte betetzean argitaratzea. Sinbolikoki bada ere, adin horrekin oso garbi ikusten dugu denbora gehiago utzi dugula atzean, aurretik baino. Gero hau dela eta bestea dela, atzeratu egin da argitaratzeko unea: negu honetan beteko ditut berrogeita hamabi".

Berrogeita hamar poema, lau ataletan banatuta

"Maiteminaz, herriminaz, eta berbaminaz" diharduela dio idazleak, eta "marra garbiko" poemak direla gaineratu du, muturreko lirismorik eta surrealismorik edo bestelako abangoardiarik gabekoak.

Berrogeita hamar poema dira, Markuletaren liburu guztietan moduan, itxura eta luzera ezberdinekoak. Lau ataletan banatu ditu: "Lehenengoan, Oñatin eman nituen haurtzaroko eta nerabezaroko eszenak daude; iraganaren zamaz jardun dut, bigarrenean; hirugarrenean, nire labur zaletasunari eman diot lekua eta laugarrenean, berriz, amodio-poema kontzeptuarekin antz gehien izan dezaketen testuak batu ditut".

Hemen, liburuaren zati bat, Neskak mojetara poema.

Neskak mojetara

Herriko neska gehienak
mojetan eskolatzen zituzten.
Batzuk beneditarretan
–uniformea gris eta gorri–,
asko karitatearen
alabekin –eskola jantzia
gris eta urdin–.

Mutilok,
gertuago izan genituen
eskola nazionaleko
neskatxa ikaskide bakanak:
auzo apartatuetan
bizi zirenak, edo herrira
heldu berriak.

Zelatan
jarri ohi ginen ikastetxeko
atearen inguruan:
jertse gorriz, eta pedofilo
batek diseinaturiko
gona motz haiekin, neskatilek
deus ez zekiten aldean
zeramaten edertasun altxor,
haragi indar bortitzaz.

Gona motz haiek, ordea,
beti gogoan, oroitaraziz
edertasuna zeinen den,
ustez, eskura; zein eskuragaitz
gehienean.

Ordutik dut
mojekin errezeloa, eta
voyeur arima ttipi bat.